ناکامی تمام عیار کشتی فرنگی ایران در رقابتهای جهانی دلایل متعددی دارد که از جمله مهمترین آن‌ها نظارت شورایی تحت عنوان “فنی” بر این تیم است؛ شورایی که هم قانون را زیر پا گذاشت و هم تدبیر نداشت.
به گزارش شبکه لحظه و به نقل از ایسنا:
حتی بدبین ترین افراد هم به ذهنشان خطور نمی‌کرد که کشتی فرنگی ایران افتضاحی بزرگ به بار بیاورد و تیمی که پارسال نایب قهرمان جهان بوده، حتی در بین ۱۰ تیم برتر مسابقات جهانی نیز قرار نگیرد.
سال‌هاست شوراهای فنی چه در کشتی آزاد و چه در فرنگی بر اصل بودن فرآیند انتخابی تیم‌های ملی و مبنا قرار دادن آن در انتخاب نفرات تیم ملی می‌گویند و مدام تاکید می کنند اگر نتیجه‌ای در خور در رویدادهای مختلف از جمله جهانی ۲۰۱۷ پاریس بدست نیامد بخاطر ایستادن پای فرآیند انتخابی تیم ملی و میدان دادن به جوانان بوده است، اما چطور میشود به یکباره فرآیند انتخابی برای رقابتهای جهانی مجارستان تا حد زیادی به فراموشی سپرده میشود و واژه”مصلحت کشتی” جای آن را می‌گیرد تا علی ارسلان قهرمان انتخابی تیم ملی در وزن ۷۲ کیلوگرم پس از ماه‌ها زحمت جای خود را به محمد علی گرایی شانس اصلی کسب مدال طلا برای ایران در وزن ۷۷ کیلوگرم می‌دهد، پژمان پشتام در وزن ۷۷ کیلوگرم انتخاب میشود، مهدی علیاری بدون حضور در انتخابی و تورنمنت صاحب دوبنده وزن ۹۷ کیلوگرم میشود و سعید عبدولی در عین بی‌نظمی و درگیری در رقابتهای انتخابی شامل عفو فدراسیون میشود و در آخر هم در عین بی عدالتی به جای قادریان به دوبنده تیم ملی می‌رسد.
متاسفانه سال هاست در کشتی به اشکال و بهانه‌های مختلف شاهد برخی بی‌عدالتی‌ها در انتخاب نفرات تیم ملی هستیم، همیشه جلوی دماغمان را دیده‌ایم و بی توجه به اینکه چه برخوردی با نفرات دوم و سوم داریم کاری می‌کنیم نه نتیجه درست و حسابی در مسابقات جهانی بگیریم و نه نفرات پشت خط مانده دیگر انگیزه و توان بازگشت به کشتی را داشته باشند.
پس در این میان نقش شورای فنی که همگی از استخوان خرد کرده‌های کشتی هستند چیست؟با چه منطق و استدلالی تصمیم می‌گیرند محمدعلی گرایی که حتی عوام هم این ارزیابی را داشتند می‌تواند در وزن ۷۷ کیلوگرم پس از طلای بازی‌های آسیایی به مدال طلای جهان هم برسد به گفته خودش تا ۹ کیلو وزن کم کند تا بتواند در وزن ۷۲ کیلوگرم کشتی بگیرد و در آخر نای مبارزه بر روی تشک را نداشته باشد و حذف شود؛ حذف شدنی که بلافاصله با واکنش اتحادیه جهانی روبرو شد و نوشت”امروز روز شاهین نبود اما پر قدرت بازخواهد گشت”،اما شورای به اصطلاح فنی با تصمیم غلط خود دست و بال “شاهین” ایرانی را بست. گرایی چنان وزن کم کرده بود که استخوانهای صورتش هم بیرون زده بود. شورای فنی که قرار بود تدبیر داشته باشد، با بی تدبیری خیلی ها را بدون انتخابی به تیم ملی رساند و در جایی که باید تدبیربه خرج می داد، شانس مدال طلای ایران را اینچنین نابود کرد.
اگر قرار بود شورای فنی حق ارسلان را ضایع کند، حداقل می‌توانست اینکار را در قبال پشتام کند تا گرایی در همان وزن خودش کشتی بگیرد تا اینگونه دستمان از مدال خالی نماند و نام ایران نایب قهرمان سال گذشته را در رده پانزدهم (در پایان رقابتهای هفت وزن) نبینیم.
احد پازاج مدیر فنی تیم ملی با اختیار تام، علی اشکانی سرمربی تیم ملی و شورای فنی باید پاسخگوی اصرار بر تصمیمات غلط خود علی رغم هشدارها باشند، اصراری که چیزی جز سرافکندگی را برای کشتی ایران در جهان به دنبال نداشت.
احد پازاج و شورای فنی باید پاسخگو باشند چرا در آستانه رقابتهای جهانی حال به هر دلیلی تصمیم به برکناری ۴۸ ساعته اشکانی می‌گیرند، اردوی تیم ملی را بدون او شروع می کنند و باز او را به کار برمی‌گردانند تا به خیال خود گوش او را پیچانده باشند که دیگر سرکشی نکند. چطور می‌توان توقع داشت اشکانی با همان اقتدار در برابر شاگردانش و با همان انگیزه دل به کار بدهد؟ اشکانی شدیدا از دست پازاج بخاطر این برخورد گلایه داشت و حتی مصاحبه‌ای داشت که بعدا به این امید که به کار باز می‌گردد، پشیمان شد و صلاح ندید منتشر شود. آیا نمی شد پازاج تسویه حساب را به بعد از مسابقات جهانی موکول کند تا تیم ملی ضربه نبیند؟ سوالات و حرف‌های زیادی در قبال این ناکامی مطرح است که به موقع به آن خواهیم پرداخت.
بدون شک از دلایل اصلی ناکامی تیم‌های ملی کشتی آزاد و فرنگی در رقابتهای جهانی مجارستان که به عینه آن را بر روی تشک مبارزه و حتی در کشتی عنوان‌دارانی مثل حسن یزدانی و حسین نوری دیدیم، نداشتن استراتژی مناسب در برابر حریفان درجه یک ، مشکل آمادگی جسمانی و در آخر خستگی روحی و روانی بواسطه اردوهای بلند مدت و یکنواخت در خانه کشتی است.
کشتی آزاد و فرنگی ایران یکی از ضعیف‌ترین نتایج خود را در بوداپست رقم زدند و لازم است رسول خادم رییس فدراسیون کشتی نسبت به تغییر رویه در امور خود اقدام کند و تغییرات اساسی در کادرهای فنی آزاد و فرنگی و حتی شوراهای فنی ایجاد شود تا با آمدن نیروهای جوان و با انگیزه امیدها برای کسب موفقیت در المپیک ۲۰۲۰ زنده شود.
