نازنین رحمانی و مریم امیدی‌پارسا پس از درخشش در بازیهای آسیایی حالا سودای حضور در المپیک دارند اما به این شرط که دغدغه‌هایشان از بین برود.
به گزارش ایسنا، کاروان ورزشی ایران در بازیهای آسیایی سه ورزشکار دارد که با دو مدال به کشور برگشته‌اند که از این سه، دو نفر که بانوان قایقران هستند بهترین مدال‌ها را گرفته‌اند. نازنین رحمانی و مریم امیدی‌پارسا دو قایقران رویینگ ایران هستند که در بازیهای آسیایی اندونزی دو مدال نقره کسب کردند. این دو سال گذشته در قهرمانی آسیا دو مدال طلا گرفته بودند اما امسال بعد از یک سال به مدال نقره رسیدند. البته همه کارشناسان اعتقاد دارند که تیم چهار نفره ایران می‌توانست طلا بگیرد اما رقابت این دو در قایق دو نفره با چین که قهرمانی جهان را در کارنامه‌اش دارد بسیار دشوار بود اما آنها مدال طلا را با فاصله بسیار کم به حریف چینی واگذار کردند.
نازنین رحمانی و مریم امیدی پارسا حالا در آستانه کسب سهمیه المپیک هستند اما با شرایط کنونی، بی‌توجهی‌های همیشگی و البته نامهربانی‌ها باعث شده تا دلسرد شوند. این دو قایقران می‌توانند در مسیر المپیک توکیو تاریخ‌سازی کنند اگر حمایت شوند. مدال‌آوران قایقرانی ایران در بازیهای آسیایی اندونزی مهمان ایسنا بودند و درباره مسیری که تا این افتخار طی کرده‌اند حرف زدند که در ادامه می خوانیم.
از نقره راضی نیستیم
نازنین رحمانی: به شخصه از دو مدال نقره راضی نیستم. به خصوص در چهار نفره که می توانستیم به مدال طلا برسیم اما در دو نفره با توجه به حضور قایق چین که قهرمان جهان بود، محکوم به کسب مدال نقره بودیم. واقعا خیلی تلاش کردیم و از جان مایه گذاشتیم اما رقابت دشوار بود. کار من که بعد از مسابقه به اکسیژن و برانکارد رسید.
مریم امیدی‌پارسا: من خیلی ناراضی هستم چون خیلی توان گذاشتیم. در چهار نفره صد درصد طلا بودیم اما یک سری اتفاق‌ها باعث شد طلا نگیریم. من که واقعا ناراضی‌ام. هرچی داشتیم گذاشتیم اما نشد و این خیلی زور دارد. به نظرم تنها دلیل اینکه چهار نفره طلا نگرفتیم همان موضوعی بود که همه می‌دانند. هرکار هم کردیم نشد که این اتفاق نیفتد اما نشد. البته معتقدم درباره این موارد مربی صحبت کند بهتر است.
اردوی چین برایمان خوب نبود
نازنین رحمانی: به نظرم در فاصله‌ای که با چین داریم نقش امکانات خیلی زیاد است. ما حتی اردوی چینی هم که رفتیم به دردمان نخورد و در میانه فشار تمرین‌ها را بیشتر کردیم تا اردوی چین جبران شود. به چین رفتیم و گفتیم مهد رویینگ است و بهترین تمرین‌ها را خواهیم داشت اما دیدیم که چند قایقران آماتور در آن کمپ تمرین می‌کنند. کمپ آماتورها بود و پیست ۱۵۰۰ متر. یک تمرین خوب در آنجا نداشتیم و اصلا به درد ما نخورد و برگشتیم به میانه. فدراسیون رفته بود و امکانات را دیده بود اما خب وضعیت اردوی چین اصلا خوب نبود. آن کمپ قبلی که سال قبل رفته‌بودیم با تمام امکانات ضعیفش از این بهتر بود.
مریم امیدی پارسا: چین یک سال در اسپانیا بود و تمرین می‌کرد و زیر نظر بهترین مربی رویینگ کار کرد که قهرمان بازیهای آسیایی شد. بهترین امکانات را داشتند و باید مدال طلا بگیرند. ما به اردویی در چین رفتیم که حریف تمرینی نداشتیم و همه آماتور در کنار ما بودند. همانطور که نازنین گفت ما سال گذشته در آن کمپ چین حداقل مشکل قایق و پیست نداشتیم و با ورزشکاران خوب تمرین کردیم اما اینجا اصلا وضعیت خوب نبود و اصلا به دردمان نخورد.
حمایت نیست اما تبعیض هست
نازنین رحمانی: ما سال قبل این همه مدال طلا آوردیم اما بازهم دیده نشدیم. هیچ توجهی به ما نشده اما چیزی که بیشتر ناراحتمان کرده برخی تبعیض‌ها است. واقعا تفاوت هایی محسوس در بین رشته‌ها و ورزشکاران وجود دارد. واقعا سختی رویینگ خیلی زیاد است و تحمل برخی اتفاق‌های دیگر کار را سخت‌تر می‌کند. همه رشته‌های ورزشی سختی‌های خود را دارد اما در رویینگ اگر عاشق نباشی نمی‌مانی. سختی‌هایی داریم که برای هرکس قابل تحمل نیست اما برخی چیزها واقعا دلمان را می‌شکند. حتی بعد از همین مسابقات اندونزی اتفاقی افتاد که واقعا دل من شکست. انگار من هیچ تلاشی نکرده بودم و مدالی برای قایقرانی نگرفته‌بودم. باور کنید که فقط هدفمان است که باعث می‌شود بمانیم و تمرین کنیم. ما جاهایی تمرین می‌کنیم که هیچ کس حتی یک هفته آن جا را تحمل نمی‌کند. همین اردوی آخر دیدید که جایی تمرین می‌کردیم که حتی موبایل آنتن نمی‌داد و ما وقت بیکاری نقاشی می‌کردیم و کتاب می‌خواندیم. باید حمایت شویم. حمایت نیست و حتی بین خودمان تبعیض هست.
مریم امیدی پارسا: ما مدال داریم اما کمتر دیده می‌شویم. سختی‌های تمرین را تحمل می‌کردیم و تنها امیدمان کسب دوباره مدال بود. آن حسی که پرچم کشور بالا می‌رود فوق‌العاده‌است. البته کاری هم نمی‌توانیم بکنیم. بهتر است بگویم که برای خودمان تحمل می‌کنیم. نمی‌شود کاری کرد و اعتراضی داشت. ما برای خودمان و آن حس و عشقی که داریم فضا را تحمل می‌کردیم. واقعا سخت است که این همه فشار تمرین را تحمل کرد. حال در این میان برخی تبعیض‌ها نیز بود اما ما بازهم برای خودمان تحمل کردیم نه کس دیگر. ما به چشم می‌دیدیم که تبعیض‌هایی بود. شاید اوایل خیلی اذیت می‌شدیم اما دیگر کار به این کارها نداشتیم و کار خودمان را می‌کردیم. فاصله ما با مدال طلا خیلی کمتر از قایق‌های دیگر بود اما انگار ما هیچ مدالی نگرفته‌بودیم. خیلی ناراحت شدیم وقتی آن رفتار را دیدیم.
تکه کلام اعصاب خرد کن!
نازنین رحمانی: من و مریم خیلی نزدیک به هم هستیم اما به هر حال برخی کارها باعث می‌شود که اعصاب دیگری خرد شود. مثلا مریم یک تکه کلام دارد که هروقت عصبانی می‌شود می‌گوید. او با عصبانیت می‌گوید: “عزیزم”! این عزیزم اعصاب من را خرد می‌کند. حرص می خورم با این تکه کلام(با خنده)!
مریم امیدی‌پارسا: نازنین خیلی آرام و یواش کارهایش را انجام می‌دهد. عجله داریم اما خیلی آرام و اعصاب خرد کن کارهایش را انجام می‌دهد(با خنده). این بدترین ویژگی‌اش است. اما از صمیم قلب می‌گویم که نازنین واقعا هم تیمی خوبی است. خیلی خوب حمایت می‌کند و م می‌داند که چطور باید پارو بزند. واقعا عالی کار می‌کند.
مریم امیدی پارسا: کسب سهمیه المپیک واقعا کار سختی است. ما هم کنار هم خوب هستیم. دو نفره ما کنار هم قوی است و اگر نخواهد باشد یا حمایت نشویم و امکانات در اختیار ما نباشد نتیجه نمی‌گیریم. به هر حال کسب این موفقیت بستگی به اتفاق‌های زیادی دارد. برای رسیدن به اهداف بزرگ نیاز به امکانات و برنامه‌ریزی‌های خوب داریم. شاید در ایران اصلا رسیدن به مدال المپیک شدنی نباشد چون امکانات و حمایت‌ها نیست اما واقعا این پتانسیل وجود دارد. ما اکنون با این نتیجه سهمیه المپیک داریم اما اینکه فکر کنیم قطعا المپیکی می‌شویم اشتباه محض است.
امکانات آسیایی‌ها باورکردنی نیست
نازنین رحمانی: باورتان نمی‌شود که آسیایی‌ها چقدر امکانات دارند و سرمایه گذاری می‌کنند. آرزوی ما نشستن در قایق هنگ کنگی‌ها است. در بازیهای آسیایی استرس شکستن پارو در مسابقه را داشتیم. باز قایق‌هایمان خوب بود اما پاروهایمان کهنه و ترک خورده بود. در کل مسابقه فقط استرس شکسته شدن پارو را داشتیم. پاروهایی که چند سال با آنها کار کرده‌بودیم را به اندونزی بردیم و فقط نگران بودیم که بدشانسی بیاوریم و آنها بشکنند. قرار بود پارو بخرند اما نخریدند. رویینگ نیاز به یک حمایت خوب دارد. اکنون ما هیچ ارتباطی با مسوولان نداریم و این هم باعث می‌شود که خیلی از کمبودهای ما دیده نشود.
مریم امیدی‌پارسا: شما حساب کنید یک لحظه پارو شکسته می‌شد. چه اتفاقی می‌افتاد؟ یک سال زحمت ما به هدر می‌رفت. با این امید به اندونزی رفتیم که قایق و پارو خریداری شده اما با همان پاروهای قدیمی باید مسابقه می‌دادیم. استرس مسابقه یک طرف و استرس این موضوع در طرف دیگر. در مجموع ما برای موفقیت به اردوهای برون مرزی و اروپایی خوب نیاز داریم. ما به امکانات خوب و اردوهای اروپایی نیاز داریم چون در ایران نمی‌شود تمرین خوب داشت. امسال مربی‌مان بهناز مرادخانی کل سال در فدراسیون بود و تلاش می‌کرد تا امکانات بگیرد. واقعا اگر بخواهیم کاری کنیم و نتیجه‌ای بگیریم باید اردوی برون مرزی داشته باشیم.
حمایت‌های مالی هم مهم است
نازنین رحمانی: در کنار این موضوع حمایت های مالی هم مطرح است. آقای صالحی امیری وقتی حقوق‌های ما را فهمید خودش می‌گفت شرمنده است. من ۵۰۰ هزار تومان می‌گیرم و مریم ۴۰۰ هزار تومان. در شرایطی که هزینه رفت و آمد و مکمل‌ها نیز برعهده خودمان است.
مریم امیدی پارسا: دختران رویینگ نیاز دارند که بیشتر دیده شوند. اسپانسرهم نمی‌آید چون دیده نمی‌شویم. من هم باشم حمایت نمی‌کنم. وقتی از خودمان توجه نمی‌بینیم بیرونی‌ها هم حق دارند. ما واقعا دیده نمی‌شویم و این هم یک مشکلی است که در رویینگ وجود دارد. مشکلات مالی هم که مشخص است. با این حقوق‌ها ما از جیب خرج می‌کنیم. با ۴۰۰ هزار تومان چه کاری می‌توان انجام داد؟ اگر می‌خواهیم سهمیه المپیک بگیریم باید همه چیزمان خوب باشد. باید در سطح المپیک باشیم و کار کنیم.
کم کردن وزن به چشم و قلبم صدمه می‌زد
نازنین رحمانی: من برای وزن کم کردن با سه پزشک تغذیه مشورت کردم. ۶۱ کیلو بودم و پزشک می‌گفت درصد چربی‌ام از کم هم کمتر است. انقدر چربی بدنم کم بود که نزدیک بود چشم‌ها و قلبم آسیب ببیند اما بازهم وزن کم کردم تا ۵۵ کیلوگرم شوم. ما حرفی هم بزنیم شاید برخی ناراحت شوند اما باور کنید ما اصلا برای خودمان حرف نمی‌زنیم. وقتی پتانسیل بالا است و بچه‌ها می‌توانند مدال بگیرند چرا از تیم حمایت نشود؟
مریم امیدی‌پارسا: ما دلمان می‌سوزد که حرفی می‌زنیم. من دکتر می‌رفتم می‌گفت که باید وزن اضافه کنی. درصد چربی من کمتر از حد معمول بود اما بازهم تحمل می‌کردیم تا وزن کم کنیم وسر مسابقه ۵۵ کیلوگرم شدم. بازهم دیده نمی‌شویم و قرار است سکه‌هایمان هم نصف شود چون در قایق دونفره و چهار نفره مدال گرفته ایم. خب این درست نیست و ما را دلسرد می‌کند.
تیمی حساب شدن سکه‌های ما کم‌لطفی است
نازنین رحمانی: واقعا کم شدن سکه‌های ما به عنوان رشته تیمی کم لطفی است. کار در قایق گروهی واقعا سخت است. اصلا مثل رشته‌های تیمی نیستیم اما خب کسی به این مساله توجه نمی‌کند. البته باید از ما هم در وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک حمایت شود. نوشاد عالمیان بعد از ۵۰ سال مدال آورد دیدید که چقدر روی او مانور دادند و ارزش کارش را نشان دادند.
مریم امیدی‌پارسا: ما دو مدال نقره گرفتیم. در جدول رده‌بندی دو مدال ما حساب می‌شود اما بازهم جایزه دو مدال نقره به ما تعلق نمی‌گیرد. از طرف دیگر رشته ما واقعا تیمی نیست. قایقرانی گروهی کارش خیلی سخت‌تر است چون نیاز به هماهنگی بسیار بیشتری دارد. مدال ما با یک تیمی که چند نفر هستند و بازیکن ذخیره دارند نباید یکی باشد. در همین قایق دو نفره ما که المپیکی است یک پاروی اشتباه نتیجه را خراب می‌کند و اصلا مثل رشته‌های تیمی نیست. از طرف دیگر واقعا وضعیت اردوهای ما مثل باقی رشته‌ها نیست. من اعتراض نمی‌کنم و فقط هدفم این است که بهتر باشیم.
اکنون مربی هم نداریم
نازنین رحمانی: ما الان مربی هم نداریم. بهناز مرادخانی رسما خداحافظی کرد و واقعا هیچ جایگزینی نداریم. فدراسیون باید به فکر مربی هم برای تیم زنان باشد. سال آینده رقابت‌های مهمی پیش‌روی ما است.
مریم امیدی پارسا: اکنون کسی را نداریم که مربی تیم زنان شود. خانم مرادخانی هم حق داشت واقعا. تصمیم گرفته که بعد از سال‌ها به زندگی اش برسد. امکانات هم نیست و به او هم توجه نمی‌شود.
رویینگ باید بیشتر شناخته شود
نازنین رحمانی: به نظرم یکی از راه‌هایی که باعث می‌شود رویینگ دیده شود برگزاری لیگ است اما این اتفاق زمان‌بر است. همان پیست میانه اگر تجهیز شود خیلی خوب است و به درد رویینگ می‌خورد. لیگ برگزار شود بیشتر شناخته می‌شویم اما زمان‌بر است. با این حال آن پیست میانه کلا برای رویینگ خیلی خوب است و باید تجهیز شود.
مریم امیدی پارسا: به نظرم باید در قایقرانی به این موضوع توجه شود که فضایی به وجود بیاید که ما بیشتر دیده شویم. باید از نظر رسانه‌ای توجه بیشتری به ما شود. چرا ما که اینقدر مدال داریم اصلا شناخته شده نیستیم؟ اینکه ما مدال آوردیم اتفاق خوب برای فدراسیون است و فدراسیون باید این فضا را ایجاد و البته از آن برای دیده شدن خودش استفاده کند. البته رویینگ رشته جدیدی است و نیاز به زمان دارد تا بیشتر شناخته شود. رسانه ها هم باید توجه کنند. اوایل که می‌گفتیم رویینگ فکر می‌کردند همان است که یک طبل دارد. دراگون بوت را می‌گفتند. ما مقصر نیستیم که شناخته شده‌نیستیم اما قطعا اگر توجه ها بیشتر شود شرایط بهتر خواهد شد.
ورزشکاران ایران خلاءها را با غیرت پر می‌کنند
نازنین رحمانی: قدمت کشورهای آسیایی و امکاناتشان خیلی بیشتر از ما است اما اینکه ما مدال آورده‌ایم به پشتکار و تلاش مضاعف ما برمی‌گردد. شاید باور نکنید اما کشورهای آسیایی امروز ۴۰ سال آینده رویینگ ایران هستند. کمپ تمرینی تیم ملی ایران به اندازه کمپ یک باشگاه چین نیست. وسایل بدنسازی‌شان و قایق‌هایشان همه چیزشان از ما بهتر است. ما جاهایی تمرین می‌کنیم که آماتورهای کشورهای دیگر هم حاضر نیستند در آن تمرین کنند. ما سال گذشته در شرایطی تمرین‌ها را شروع کردیم که حداقل امکانات را نداشتیم و کارمان واقعا سخت بود.
مریم امیدی‌پارسا: فاصله بین شروع تا مدال‌آوری قایقرانی کم است اما نیاز به تلاش زیاد دارد. یعنی اگر وقت نگذارید مدال کسب نمی‌شود. من واقعا تلاش کردم. ویژگی اصلی من پشتکار من بود. در رویینگ اگر تلاش نکنیم موفق نمی‌شویم. مدال آوری هم راحت نیست. شاید مدت کمی در رویینگ بودم اما خیلی بیشتر تلاش کردم. اصل ماجرا این است که ورزش ایران روی غیرت ورزشکارانش می‌چرخد. با غیرت مدال می‌گیرند. کمبودها را با زحمت بیشتر جبران می‌کنند. به نظرم ورزش ایران با امکانات کنونی کار بزرگی می‌کند و این نتایج کسب می‌شود.
رویینگ هیجان زیادی دارد
نازنین رحمانی: من دراگون بوت و کانوپولو کار کردم و قبلش ۸ سال شنا به صورت حرفه‌ای کار کرده‌ام اما رویینگ واقعا هیجان زیادی دارد و خیلی این رشته را دوست دارم.
مریم امیدی پارسا: رویینگ رشته دشواری است. سنگین است اما یک رشته ورزشی کامل و مناسب برای فرد است. در رویینگ همه اعضای بدن فعال است و تقویت می‌شود. این خیلی خوب است. یک ورزش کامل که در کنارش هیجان هم دارد. رویینگ شرایطی دارد که بر زندگی معمولی هم تاثیر می‌گذارد. رویینگ ورزش استقامتی است و صبر و تحمل فرد را بالا می‌برد. تاثیرات رویینگ بر زندگی شخصی من کاملا مشهود است. این ویژگی کافی است که دوستداران ورزش به سمت آن بیایند. من رشته‌های ورزشی مختلفی را دنبال کردم. به دوچرخه‌سواری علاقه زیادی داشتم. مدال طلای استانی را هم دارم اما رویینگ را انتخاب کردم. دلیل انتخاب رویینگ این بود که برایم جالب و جذاب است. هیجان بیشتری برایم دارد.
