.هر روز که لئوناردو پادوانی از نظر جسمانی رو به بهبود است، وضعیت معیشتی مدافع برزیلی استقلال بغرنج‌تر می‌شود
نه کسی پاسخگوست و نه کسی قدمی برمی‌دارد. باشگاه استقلال عملا ناتوانی‌اش را در رسیدگی به وضعیت این بازیکن نشان داده است.
.بازیکنی که سال گذشته با پیراهن همین تیم در بازی با فولاد دچار شکستگی مهره گردن و جمجمه شد
از سازمان لیگ به اصطلاح حرفه ای ایران هم که یک شریک بیمه‌گزارِ حوادث، مسوولیت و… ندارد هم کاری بر نمی‌آید
اتحادیه بازیکنان حرفهای فوتبال ایران هم سی و اندی سال است در پیچ و خم قوانین و فراقوانین تشکیل نهادهای غیردولتی گیر کرده و نه تنها هیچ اراده‌ای برای تاسیس آن وجود ندارد که خود بازیکنان هم هیچ ضرورتی برای تشکیل آن احساس نمی‌کنند تا حداقل در زمان بروز حوادث این چنینی مورد حمایت قرار بگیرند
بیست و شش سال پیش که محمد پارسا به دلیل سانحه در جریان مسابقات باشگاه‌های تهران برای همیشه فلج شد، می‌شد پذیرفت که فوتبال ایران هنوز هیچ سامانی ندارد و بی‌در و پیکری‌اش زندگی یک جوان با استعداد را برای همیشه نابود کرد
.
اما امروز چه؟ امروز که از در و دیوار ورزشگاه‌ها تابلوهای تبلیغاتی می‌بارد، فوتبالیست‌ها با لبخندهای مصنوعی‌شان شرکت‌های بیمه را در تلویزیون و بیلبوردها تبلیغ می‌کنند، بودجه باشگاه‌ها میلیاردی است و درآمد فوتبالیست‌ها چند صد میلیونی، چطور باور کنیم هیچ سهمی از این گردش مالی عظیم برای آسیب دیدگی‌های احتمالی کنار گذاشته نمی‌شود؟
این سطحی‌نگری است که فکر کنیم با پرداخت هزینه‌های درمانی #پادوانی حق را برگردن شکسته‌ی او تمام کرده‌ایم.
آسیب دیدگی بخش جدانشدنی فوتبال است اگر قرار بود لیگهای معتبر دنیا پوشش بیمه را به درمان منحصر کنند، حالا ستاره‌هایی مثل مارکو فان‌باستن هم باید در فقر دست و پا می‌زدند.
مثل همان بلایی که سر بسیاری از پیشکسوتان ما آمده و بعد از دوران فوتبال‌شان به فقر و تنگدستی افتاده‌اند. تنها به این دلیل که هیچ ساز و کاری برای تجمیع حقوق دوران بازنشستگی یا از کار افتادگی آنها وجود نداشته است.
محمد حیرانی
