فاصله دوچرخه سواری جاده ایران با سلطه گری در آسیا هر روز بیشتر می شود و این نگرانی وجود دارد مبادا با تداوم یافتن وضعیت فعلی حتی در سطح قاره کهن هم زنگ تفریح شویم.
به گزارش شبکه لحظه و به نقل ایسنا:
دوچرخه سواری ایران در سالهای گذشته به واسطه حضور تیم های باشگاهی اش در تور های خارجی و کسب مقام اول در رنکینگ تورهای آسیایی دل نگرانی بابت سهمیه المپیک نداشت و اگر سهمیه ای هم در پیست یا کوهستان نمی‌گرفت، زیاد به چشم نمی آمد چراکه رسیدن به سه سهمیه جاده برایش همچون سند افتخاری بود.
اما دیگر روزگار بر وفق دوچرخه سواری ایران نیست و نه از سلطه گری در آسیا خبری هست و نه خیالش بابت رفتن به المپیک راحت است.
از یک سال پیش حضور تیم های باشگاهی ایران در تور های آسیا کم رنگ شد و الان هم با توجه به وضعیت ارز و منحل شدن تیم ها این حضور آنقدر کم رنگ شده که تعداد رقابت رکابزنان در تور های آسیایی در سال شاید به تعداد انگشتان یک دست هم نرسد.
رنکینگ تورهای آسیایی اتحادیه جهانی دوچرخه سواری به خوبی گویای وضعیت دوچرخه سواری جاده ایران است و در حالی که یک زمانی رکابزنان ایران در صدر آسیا برای خود حکمرانی می کردند الان باید در رده های پایین نام ایرانی ها را جستجو کنیم.
در بخش کشورها هم وضعیت بهتر نیست و ایران با صدر رنکینگ، جایی که همیشه به واسطه آن سه سهمیه المپیک را به راحتی به دست می آورد، فاصله زیادی دارد. شادی بعد از شکست سنگینی که دوچرخه سواری در بازی های آسیایی ۲۰۱۸ خورد، تصور می شد قرار است فکر اساسی برای بهبود وضعیت شود اما در عمل کاری که بتوان گفت آغاز گر راه پیشرفت است، انجام نشد. در ادامه هم رنکینگ آسیا به خوبی گویای وضعیت حضور ایرانی ها در مسابقات است:
رنکینگ رکابزنان در تور های آسیایی اتحادیه جهانی دوچرخه سواری:
۱-الکسی لوتسینکو از قزاقستان (قهرمان بازی های آسیایی۲۰۱۸) ۶۵۵ امتیاز
.
.
۲۸-مهدی سهرابی با ۱۶۴ امتیاز
۵۳-محمد گنج خانلو با ۱۲۴ امتیاز
۶۶-آروین گودرزی با ۱۰۹ امتیاز
رنکینگ کشورها:
۱-قزاقستان با ۱۶۰۷ امتیاز
۲-ژاپن با ۱۵۶۷ امتیاز
۳-هنگ کنگ با ۹۵۷ امتیاز
۴-کره جنوبی با ۷۲۱ امتیاز
۵-تایلند با ۶۹۵ امتیاز
۶-ایران با ۶۸۸ امتیاز
امید بستن به تک سهمیه احتمالی
دوچرخه سواری ایران جدا از وضعیتی که در آسیا پیدا کرده برای گرفتن سهمیه المپیک ۲۰۲۰ هم باید راه دیگری در پیش بگیرد. اتحادیه جهانی دوچرخه سواری سهمیه ها را برای المپیک توکیو از طریق رنکینگ جهانی می دهد و این یعنی دوچرخه سواری ایران دیگر نمی تواند سرخوش بابت گرفتن سه سهمیه باشد. اگر یک زمانی رسیدن به خط پایان المپیک برای ما آرزو بود حالا باید دست به دعا باشیم مبادا با این وضعیت حضور ایران در تورها و مسابقات، همان یک سهمیه ای که ممکن است به ما برسد را هم از دست بدهیم.
نحوه اهدای سهمیه المپیک ۲۰۲۰ در بخش جاده به شرح زیر است:
| کشورهای اول تا ششم رنکینگ جهانی | هر کدام ۵ سهمیه |
| کشورهای هفتم تا سیزدهم رنکینگ جهانی | هر کدام ۴ سهمیه |
| کشورهای چهاردهم تا بیست و یکم رنکینگ جهانی | هر کدام ۳ سهمیه |
| کشورهای بیست و دوم تا سی و دوم رنکینگ جهانی | هر کدام ۲ سهمیه |
| کشورهای سی و سوم تا پنجاهم رنکینگ جهانی | هر کدام ۱ سهمیه |
*اگر کشوری در این بخش نتوانست سهمیه ای کسب کند ، رنکینگ انفرادی جهانی مورد محاسبه قرار می‌گیرد و اگر آن کشور ورزشکاری بین ۲۰۰ نفر اول جهان داشته باشد یک سهمیه دریافت می کند.
دوچرخه سواری ایران در حال حاضر در رنکینگ جهانی دررده ۳۷ قرار دارد و سهمیه ها ۲۷ اکتبر ۲۰۱۹ (۵آبان ۹۸) اعلام می شود و باید دید ایران در یکسال آینده می تواند خودش را بین کشورهای سی و سوم تا پنجاهم نگه دارد یا خیر.
همچنین بهترین جایگاه رکابزنان ایران در رنکینگ جهانی ۳۸۶ است که سعید صفرزاده آن را در اختیار دارد.
با این وضعیت، خوشبینانه نگاه کنیم ایران شانس داشتن یک سهمیه را در المپیک ۲۰۲۰ دارد و شاید فدراسیون هم به همین دلخوش است که هنوز برنامه اساسی را از آن برای تغییر وضعیت دوچرخه سواری پس از شکست سنگین در بازی های آسیایی مشاهده نمی کنیم.
پرکردن تقویم با مسابقات داخلی
در حال حاضر تنها چیزی که مشاهده می کنیم برگزاری مسابقات داخلی است و زمانی که از مسئولان فدراسیون سوال می پرسیم چرا درحالی که رقبای ایران در بهترین رویدادهای جهانی حضور دارند ، رکابزنان ایران باید در خانه باشند، پاسخ آنها یا نداشتن پول است و یا اینکه شورای برون مرزی با اعزام ها موافقت نمی کند.
با توجه به اینکه برخی رشته ها نیاز مبرمی به حضور در مسابقات دارند بنابراین باید فکر اساسی در مورد اعزام ها شود. اگر شورای برون مرزی نیاز به توجیه دارد این وظیفه فدراسیون است که این کار را به نحو احسن انجام دهد در غیر این صورت اگر بخواهیم با این وضعیت پیش برویم در المپیک که هیچ در سطح آسیا هم دیگر تبدیل به زنگ تفریح خواهیم شد.
