به گزارش سرویس ورزشی شبکه لحظه، بدون اغراق باید اقرار کرد شاید طی چهار دهه گذشته تا بحال موفقیت های تیم ملی فوتبال کشورمان برای جامعه ما این چنین قوت قلب عمیق نبوده و علاقه مندان این گونه احساس رضایت مندی نمی کردند.
تا اینجای کار ، بیلان و فروغ تیم ملی و بازیهای قابل ستایش ملی پوشان بااقبال عمومی مواجه گشته بطوریکه این نظریه در اذهان عمومی نقش بسته که تیم ما آماده عبور از مانع بعدی و فتح دروازه های ورود به سکوی قهرمانی است.
اما از سویی دیگر هنوز شاخ و برگهای مزاحم درداخل و بیرون اردوی تیم ملی کشورمان سایه انداخته و انگار قرار نیست تنش و حاشیه از سیمای آن بیرون برود ؟! در حالیکه سامورایی ها برای بازی سرنوشت دوشنبه به اب و آتش می زنند ، باز بحث ابقاء یا رفتن کی روش نقل محافل و تیتریک شده است که متاسفانه در این گیرودار برخی از مسوولان آتش بیار معرکه شده اند .
یکی از اعضای مجمع فدراسیون فوتبال در این شرایط سرنوشت ساز ، بحث نبود بودجه برای ابقای کی روش را مطرح می کند و دیگری حرف دیگری در این راستا را بر زبان می آورد که نه تنها اکسیر شفابخشی نیست بلکه بسان چوب لای چرخ تیم ملی گذاشتن خواهد بود .
انگار نه انگار که آیتمی که امروز از نان شب هم واجب تر می نماید ، حمایت بی چون و چرا از تیم ملی بمنظور مضاعف کردن بلوغ روحی و روانی است .
آقایان عزیز ، لطفا حرف نزنید و اتش بیار معرکه نشوید. الان و در این زمان بسیار حساس فقط و فقط باید همگر ایی پیشه کنیم نه اینکه آب به آسیاب دشمن بریزیم و خدای ناکرده تیم ملی را روی لبه تیغ ببریم . حداقل از هواداران تیم ملی که از اقصی نقاط دنیا از کار و زندگی خود زده و برای تشویق تیم کشورمان به آنسوی آبهای نیلگون همیشه خلیج فارس رفته اند ، یاد بگیرید.
فراست کی روش ، نبوغ سرشار ملی پوشان ،انسجام تاکتیکی تیم ملی ما و یکپارچگی هواداران سینه چاک تیم ملی کشورمان دست به دست هم داده تا قطار تیم ایران بر ریل خودباوری حرکت کند لذا نباید کاری کنیم که موتور این قطار از حرکت بایستد .
حال که تفکر برتری در تمامی لایه های جامعه ما ریشه دوانیده ، سزاست که خون اعتماد بنفس و حس برتری جویی را در رگهای بازیکنانمان بجوش آوریم و طوری مهندسی کنیم که در نهایت ردای قهرمانی را بر قامت آنها بدوزیم .
بحث ابقا یا رفتن کی روش را تمام کنید و روحیه کار جمعی را سرلوحه کار قرار دهید ، لطفا اجازه بدهید فضا بیش از اینها ملتهب و غبار آلود نشود .
“رضا میرزاییان”
